ღვთის რწმენა და სიყვარული ყოველ ადამიანს გულში უნდა ჰქონდეს დამარხული; მაგრამ რწმენა და სიყვარული მაშინ ხდება ცხოველი, როდესაც მათი გამოვლინება ხდება საქმით. ერთ-ერთი ამგვარი საქმეთაგანია, როცა ღმერთის ჩვენდამი უსაზღვრო სიყვარულის საპასუხოდ ჩვენ ამქვეყნიურ სიამეებს - საჭმელს, გართობას, შვებას ცოტათი მოვიკლებთ და ვიქნებით თავშეკავებულნი. მას ეწოდება მარხვა. ამ აზრით გონიერი ადამიანი, ლოცვის მსგავსად, სულ მარხვაში უნდა იყოს (იყვნენ და არიან კიდევაც ასეთი წმიდა მამები), მაგრამ, საზოგადოდ, ადამიანს, თავისი დაცემული, უძლური ბუნების გამო, არ შეუძლია გამუდმებული თავშეკავება. ამიტომ ეკლესიამ დაადგინა გარკვეული დრო და ფორმა თავშეკავებისა ანუ მარხვისა, რომლის დაცვა, თავდაპირველად თუნდაც მექანიკური და იძულებითი, არის საწინდარი იმისა, რომ ოდესმე შევძლებთ ჭეშმარიტ მარხვასა და თავშეკავებულ ცხოვრებას.
მორწმუნენი ხშირად მოგვმართავენ კითხვით, თუ რა შინაარსი დევს „იუდას კომპლექსში“.
აი, რას გულისხმობს ეს ცნება:
ა) პირველ რიგში, ჩვენ მოვიაზრებთ რელიგიური ადამიანის აგრესიას იუდას დანაშაულებრივი ქცევის მიმართ. ის განიხილება სატანის იარაღად, ტიპურ დამნაშავედ იმ წრეში, რომელიც უფალს გარს ერტყა მის მიწიერ ცხოვრებაში. იმ მზაობას, რომლითაც მორწმუნე თავს ესხმის იუდას, შეგვიძლია იუდას კომპლექსი ვუწოდოთ.
ბ) გარდა ამისა, იუდას კომპლექსს ნებისმიერი დანაშაულისადმი ზემგრძნობელობის რეაქციაც ახლავს. გავიხსენოთ როდესაც საიდუმლო სერობისას უფალმა ბრძანა: „რომელმან თანაყოს ჩემ თანა ხელი პინაკსა ამას, ამან მიმცეს მე“, - იუდამ შესძახა: „ნუუკუე მე ვარ, მოძღუარ?..“ (მათე 26,23-25). ამგვარად, როცა ადამიანი პირისპირ აღმოჩნდება ბრალდების წინაშე, შესაძლებელია, მისი პირველი რეაქცია შეკითხვა-გაოცება იყოს: „ნუთუ შეიძლება, დამნაშავე ვიყო?“